Er is iets dat ons dwingt te slapen. Is het de vermoeidheid van onze spieren en geest die de behoefte aan slaap schept? Of bevelen onze genen in een circadiaans 24 uur ritme om nu te gaan slapen? De wetenschap is er nog niet uit.
Als homosapiens hebben wij een lange evolutiegeschiedenis achter ons. Op vandaag hebben wij nog steeds het lichaam van de jager-verzamelaar inclusief staartbeen. Van ver voor de eerste homohabilis tot niet zo lang geleden was de mens zeer kwetsbaar wanneer het donker werd. Hij leefde solitair of in groep maar moest steeds waakzaam blijven.
Slapen gebeurde verscholen en zoveel mogelijk beschermd zoals in grotten of op hooggelegen plaatsen waar ingang of toegang konden worden bewaakt. Vuur onderhouden, waken en andere overlevingsbezigheden hielden onze voorouders zeker niet onbewust gedurende meerdere uren. Hun nacht werd meermaals door actieve momenten onderbroken en nog steeds slapen primitieve bevolkingsgroepen ook 's nachts kortere slapen na mekaar. Door zich te organiseren in groepen en hiërarchieën kon het waken 's nachts tot een beperkte groep worden beperkt en kon de rest langzaam evolueren naar de moderne sociale slaap waar deze kortere slapen aan een stuk worden doorgeslapen en liefst zonder tussendoor wakker te worden.